O diálogo dramático

                     O texto dramático ou teatral escríbese para ser representado nun escenario. Non hai un narrador e por iso a historia é mostrada directamente por medio das accións e as palabras dos personaxes.

Nas obras podemos distinguir dous tipos de textos:

•       O texto principal constituído polos diálogos dos personaxes e   que pronunciarán os actores ao representar a obra
•           As indicacións escénicas que explican como debe ser o decorado, o vestiario, a entoación, os xestos e movementos dos actores. Estas partes do texto non son pronunciadas por ningún personaxe e case sempre aparecen cun tipo de letra diferente á do texto principal e entre parénteses.Nas indicacións escénicas podemos incluír desde o ton que debe empregar un personaxe até calquera detalle do vestiario que nos axude a caracterizar o personaxe.

           Cando un actor ou actriz pronuncia algunhas palabras para que as escoite o público pero non o resto dos personaxes da escena, estamos ante un aparte.

Como falan os personaxes?

Cando escribimos un diálogo para unha obra teatral, temos a tendencia a intentar que os personaxes  falen coma nós; pero temos que ter en conta  que as persoas non nos expresamos  todas da mesma maneira, por iso debemos facer que cada quen  fale de acordo coa súa personalidade. É conveniente pensar antes moi ben que tipo de personaxe é o que intervén (que idade ten, que profesión , que emocións está a trasmitir,que forma de falar emprega habitualmente)

É importante ver tamén cal é o rexistro que empregará , é dicir se fala cun rexistro coloquial ou cun rexistro formal. Non nos expresamos da mesma maneira en todas as situacións nin con todas as persoas(non falariamos  da mesma maneira cos nosos compañeiros de clase no recreo, que  coa Xefa de estudos no seu despacho para explicarlle unha incidencia )

O rexistro coloquial emprégase na comunicación familiar e entre os amigos. Está pouco planificado e por iso ten estruturas sinxelas, vocabulario de uso común , expresividade marcada e tratamento de familiaridade co receptor atuándoo ( tratándoo de ti).

O rexistro formal emprégase coas persoas coas que temos pouco grao de confianza, nel utilizamos expresións máis coidadas, vocabulario máis preciso, tratamento de cortesía ( vostede) co receptor…

ACTIVIDADES:

• Le o seguinte fragmento dun texto teatral:

(Un comedor coa mesa servida. MAURO e UXÍA aparecen sentados e mirando para os pratos. Aos pés dela hai un balde. No medio da mesa temos un atril cun libro aberto na páxina 165 ou en calquera outra. O SEMIDEUS, algo ladeado para non facer sombra á parella, senta na súa cadeira plegábel de pequenas dimensións. )

UXÍA.- Queres máis parrochas?

MAURO.- Non.

UXÍA.- Quedan dúas.

MAURO.- Non.

UXÍA.- Fíxenas para ti e son pisciformes.

MAURO.- Vaia!

UXÍA.- Necesitas o fósforo que ten o escabeche.

MAURO.- (Mirando para o libro aberto.) Non teño fame.

UXÍA.- Vas facerme ese feo? 

MAURO.- Que?

UXÍA.- Non teñen espiñas.

MAURO.- Ah!

UXÍA.- Deixa de ler e préstame atención. Eu tamén son como un libro aberto! Teño o meu propio alfabeto Braile. Por que nunca me les?

MAURO.- (Ignora a última pregunta.) Que non teño fame, de verdade.

UXÍA.- Para iso me paso todo o día cociñando? (Levántase e tira os pratos ao chan.) Ingrato!

MAURO.- (Con pachorra.) Sabes de sobra que as parrochas eran de lata.

UXÍA.- Non, se vou ter que ir pescarllas ao señor! (Colle o balde, pois sabe que dun momento a outro vai chorar.) Ti odias o meu peixe e empezo a escamarme!

MAURO.- Non o odio, simplemente non conxeniamos.

                                            ( Xosé Luís Martínez Pereiro  Aproximación á muller nociva)

• Identifica no texto todos os elementos da acción teatral.
• Explica como é cada un dos personaxes da escena
• En que  rexistro se expresan os personaxes? Xustifica a túa resposta.
• En parellas escribide un breve diálogo teatral de dous personaxes . Imaxina unha situación (por exemplo un paciente falando co seu médico, un pai rifándolle á súa filla, un tendeiro vendendo froita a un señor, dúas amigas pola rúa ) e a partir da mesma elabora o texto coas anotacións escénicas e o diálogo . ( Extensión aproximada dun folio por unha cara)