PENÉLOPE

O poema Penélope é o máis coñecido de Xosé María Díaz Castro. Despois de comentalo na aula propóñovos que o comparedes coa versión construída por Claudio Rodríguez Fer, que o transforma para darlle un novo significado.

Analizade as dúas visións contrapostas que se ofrecen de Galicia.

Penélope Un paso adiante e outro atrás, Galiza,  e a tea dos teus soños non se move. A espranza nos teus ollos se espreguiza. Aran os bois e chove. Un bruar de navíos moi lonxanos che estrolla o sono mol coma unha uva. Pro ti envólveste en sabas de mil anos, e en sonos volves a escoitar a chuva. Traguerán os camiños algún día  a xente que levaron. Deus é o mesmo. Suco vai, suco vén, ¡ Xesús María!, e toda cousa ha de pagar seu desmo.  Desorballando os prados como sono, o Tempo vai de Parga a Pastoriza. Vaise enterrando, suco a suco, o Outono. ¡ Un paso adiante e outro atrás, Galiza! (Xosé María Díaz Castro)

Ulises Un paso adiante e outro máis, Galicia, e a tea dos teus soños xa se move. A esperanza nos teus ollos faise circia. Ara o tractor e chove. Un bruar de navíos moi lonxanos estrolla o despertar como unha uva. Xa non te envolves en sabas de mil anos, nin en soños escoitas nunca a chuva. Trouxeron xa os camiños cada día a xente que levaron. Somos os mesmos. Suco vai, suco vén, do río á ría non volveremos xa pagar máis desmos. Desorballando os prados coma sono, cruzaremos o espello con Alicia. Enterraremos suco a suco o Outono. Un paso adiante e outro máis, Galicia! (Claudio Rodríguez Fer)