VAMPIROS PASADOS DE MODA

OBRA PARA DOUS PERSONAXES.

Personaxes:
Zuguiña
Sanguiño

Narrador: Nunha vella fábrica abandonada das rúas escuras da nosa cidade, un grupo de vampiros xúntase todas as noites falar  sobre as novas noticias que lle acontecen ao seu xa esquecido clan...

(Sanguiño e  Zuguiña están de leria. Zuguiña está amoucada)

Zuguiña: Sangui…

Sanguiño: Zugui? Que tes?
Zuguiña: Non soubeches o que lle pasou ao pequeno Vampi?
Sanguiño: De que falas?
Zuguiña: Era a súa primeira vez rondando pola cidade, buscando humanos frescos, non sabía cales eran as rúas seguras... E agora ten sida! Oh o meu Vampi! É o quinto da súa xeración en enfermar.
Sanguiño: Ese maldito virus está a acabar  con todos os nosos nenos... O pobre só tiña 145 anos.Nestes tempos as tartarugas teñen mellor calidade de vida ca nós.
Zuguiña: Creo que é hora de reconsiderar cambiar a nosa dieta.
Sanguiño: E rematar como eses bichos raros que brillan co sol?,nós somos os últimos da nosa especie, non podemos rematar coa nosa liñaxe real.
Crense moita cousa por poder xuntarse con eses primates, danme tanto noxo, sinto que xogan coa miña comida. Escoitei que un deles casou cunha muller humana.
Zuguiña:Bo,todo son dixomedíxomes, chismes, non creo que ningún deles se atreva a comezar esa mestizaxe. Que serían os seus fillos para nós?
Sanguiño: Simples renegados.
Zuguiña: Non podemos ser tan intolerantes, sexamos realistas, grazas a eles a xente esqueceu o temor que nos tiña e iso axudounos nas cazarías.
Sanguiño : Humm, cazarías, tanta leria sobre a comida … entroume a fame.
Zuguiña: Ah! Iso recórdame...
(Sae Zuguiña de escena e regresa cun Humano atado das mans)( un moneco mesmo pode valer)
Zuguiña: Deixei a comida na porta.
Sanguiño: Non se ve moi apetecible.
(Zuguiña mórdelle o colo ao Humano, despois duns segundos sóltao e o Humano cae morto)
Zuguiña: Que noxo, ten o azucre moi alto. Os humanos xa non son o de antes, recordo, que nos meus tempos nacían máis sans.Polo Demo Maior! Saiamos en busca de algo bo.
Sanguiño: Imos, oín que hai un concerto a nun rueiro de alá abaixo , se cadra encontramos algo bo e de paso escoitemos boa música.

(Saen de escena)

Autor: Alan Rejón

Adaptación e tradución: Belén I.G.