COPLAS PARA TERCEIRO . SEGUNDA ENTREGA

O venres as coplas foron para 3ºB, pero os de 3ºA  non van ser menos: Escoitade atentamente estas coplas , por favor , para un grupo de terceiro do instituto Mosteirón. Neste grupo numeroso hai uns cantos sentados que suceda o que suceda permanecen moi calados. En primeira fila teño ben se ve que me controla, unha nena moi atenta, a nosa amiga  Paola. Agora mesmo heille facer unha pregunta a Sofía: ¿ É de atención esa cara que me pos cando me miras? Cando Sara está calada, na cabeza se me mete que está pensando en saír a tocar o clarinete. Mais quixese averiguar e analizar amodiño: ¿Que lle pasa a Sergio Baña, Cando ri tan caladiño? Outro caso me preocupa, porque non sei o que pensa ¿Sarai está preocupada ou é que se atopa tensa? Un caso para admirar, e sei moi ben do que falo, é o carácter sempre amable do  compañeiro Gonzalo. Por outra parte está Arancha de actitude semellante, permanece cun sorriso “anque” sexas ben pedante. Mais de sermos ordenados, debería comenzar, co primeiro que hai na lista, que é digno de comentar. Aínda que fales amodo, aínda que eleves a voz, está sempre no seu mundo, este Lucas de Albornoz. Facer sempre os exercicios cóstalle moito a Xoel, e tampouco cambia a cousa se falamos de Samuel. Daniel Galán é un neno que está  sempre voluntario, por iso axiña  o pillaron para ser bibliotecario. Teño gran dificultade co que lle pasa a  Fernando ¿Por que sempre se  equivoca os pronomes colocando? Tamén lle pasa a Jesús! outro rapaz  moi querido, mais  colocando pronomes non parece aquí nacido. Realmente se animamos a ser participativos, intervén sempre Martín, “anque”sexa sen motivo. Por outra parte atopamos, posto a carón da ventá, a Juan  García  falando onte, hoxe e mais mañá. Alba Castro que se explique de maneira moi urxente: ¿ E que  ten un aparello de sacar  sobresalientes? Lucía Sambad, por Deus! que pouco me vés á clase! se me fixeses máis caso, farías que me alegrase. Vouvos dicir un segredo que trata de Montalbán: Nos principios deste curso Pensei que era algo larchán. Pero foi pasando o tempo e observando  atentamente, descubrín con alegría que máis ben é pillabán. Co noso amigo Alejandro teño gran preocupación, porque se nervioso o poño seica lle sobe a tensión. De Sergio Rodriguez Sánchez, se me mira con despiste, xa sei que polo baixiño andará contando un chiste. E ti, María Rodríguez, que da Terra Chá chegaches oír quero o ben que  falas, ¿ou a lingua abandonaches? Falando en serio confeso, que non me dou aclarado, non dou sabido quen é desta clase o delegado. Eu pensaba que era Lucas, Será María, ¿ Quen sabe? Eu creo que disimulan Para non subir a chave.