OS TRES IRMÁNS

Eran tres irmáns que decidiran saír polo mundo a gañar a vida e ningún deles sa¬bía falar o castelán, cousa que os traía moi cavilosos, pois tíñalles dito un veciño, que correra moitas terras, que para non morrer de fame era preciso falar ben o castelán.  Cando estaban discorrendo o que habían de facer, chegaron uns casteláns e puxé¬ronse a latricar moi alto. Entón matinaron de se ir chegando a eles e escoitalos para aprender. Foi primeiro o máis vello e escoitou que dician: nosotros. 
O home coidouse sabido de abondo e, voltando moi contento onde os irmáns, díxolles:
-Xa seí falar o castelán; oínlles dícír  NOSOTROS.

En vista do pronto e ben que seu irmán aprendera, tamén foi alá o segundo, que che¬gou cando un dos casteláns dicía: ahora mismo. E correndiño voltou a onde os seus ga¬bándose de que el tamén aprendera o castelán.
- Xa sei dicir: AHORA MISMO —dixo todo fachendoso.

O máis cativo, para non ser menos, tamen foi pe dos forasteiros e ouiulles dicir ESTÁ BIEN, co que xa se coidou tan sabido como os seus irmáns.
Como xa sabían falar o castelán, decidiron saír a correr mundo dispostos a facérense ricos. Mais cando xa estaban en terras de Castela toparon un día no camiño cun ho¬me morto e, como tiñan bo natural, deulles pena del e collérono para arredalo da es¬trada. Neste intre chegaron os gardas civís e preguntáronlles:
- ¿Quién mató a ese hombre?
- Nosotros, responden o mais vello dos irmáns para lucir os seus coñecementos de castelán.
- ¿Cuándo lo han matado?, preguntaron os civís.
- Ahora mismo, dixo o segundo para non se quedar atrás.
- Entonces, dense ustedes por presos, dixeron os gardas.
- Está bien, replicou o máis cativo, tan satisfeito de ver o ben que se entendian con aquela xente.
Entón os civis prendéronos e leváronos á cadea onde pagaron coa vida a aldraxe de esqueceren a súa lingua pola allea.

(Conto popular)